skóra

Podzielę się z Wami moją kolejną (która to już?) mroczną obsesją. Nigdy nie byłam dobra w budowaniu napięcia, więc powiem wprost: bydlęca skóra na podłodze.
Żeby było jasne: nie jestem za zabijaniem zwierząt dla skór. W głowie mi sie nie mieści walenie wielką pałą w małe puchate foczki, polowanie na tygrysy, pantery, gepardy i co tam jeszcze oraz hodowanie w ciasnych klatkach norek i lisów tylko po to, żeby jakaś dziunia mogła sobie kupić futro.
Ale, co tu kryć, lubię skórę. Koniecznie naturalną, miękką i szlachetnie zestarzałą (istnieje takie słowo?) - żaden inny materiał nie starzeje się z taką godnością. Długo miałam z tym problem, bo przecież skóra to w pewnym sensie fanaberia. No ale.... właśnie. Nie jestem przecież wegetarianką. W liceum miałam co prawda mały wegetariański epizod i przez 42 dni nie jadłam mięsa w imię protestu przeciwko konsumpcyjnej kulturze i odejściu człowieka od natury, jednak potem nadrobiłam ten post stukrotnie. Noszę skórzane buty, paski i kurtki. I podoba mi się bydlęca skóra na podłodze.
Jest trochę legancka, ale w taki nieoczywisty sposób. Jest przytulna, ale bez efektu duszności, jak w przypadku tych włochatych do bólu dywanów "shaggy". W zależności od humoru, skóra może być industrialna, rustykalna, modernistyczna, klasyczna i jaka tam chcecie.
Dodatkowym bonusem jest jej struktura. Wyobrażam sobie to uczucie, kiedy po przebudzeniu bosą stopą muskam ją (tę skórę) pijąc kawę z mlekiem (chociaż w moim przypadku to raczej mleko z kawą).

wszystkie zdjęcia: pinterest.com

Pa!